Ochrona ptaków: kakapo, takahe południowe i ptaki wędrowne

Osiemnaście takahe południowych, nielotnych ptaków z rodziny chruścieli, wypuszczono w dolinie jeziora Whakatipu Waimāori na Wyspie Południowej w Nowej Zelandii. Nie widziano ich tam od ok. 100 lat. To wielki sukces działań na rzecz przywrócenia jednego z najrzadszych stworzeń na świecie. Ptaki te zostały oficjalnie uznane za wymarłe w 1898 r. Odkryto je ponownie 50 lat później, a teraz ich liczba wynosi ok. 500 osobników. Takahe południowe ewoluowały w otoczeniu bez rodzimych ssaków lądowych i przystosowały się do wypełniania nisz w ekosystemie zajmowanych przez ssaki. Mają ok. 50 cm wzrostu i żyją w nowozelandzkich górach od co najmniej epoki plejstocenu.

Podjęte w Nowej Zelandii wieloletnie wysiłki przeprowadziły nielotne papugi kakapo (Strigops habroptila) od krawędzi wyginięcia do populacji liczącej 252 osobniki. Pomogło w tym pobranie próbek DNA od 169 żywych ptaków oraz z zebranych wcześniej preparatów. Naukowcy z Uniwersytetu Otago przyjrzeli się różnorodności genetycznej całego gatunku i zidentyfikowali określone sekwencje DNA powiązane z cechami, które mogą mieć wpływ na przeżycie zwierząt, takimi jak wzrost piskląt czy podatność na choroby.

Nocne sztuczne światło dezorientuje ptaki wędrowne i każdego roku przyczynia się do śmierci milionów osobników. Dzięki zastosowaniu radarów pogodowych amerykańscy naukowcy przewidują migracje ptaków i wprowadzają programy o nazwie „Lights Out”. Obejmują one miasta i stany, gdzie podczas szczytu ptasich migracji niepotrzebne światła są wyłączane. Szczególne zagrożenie stwarzają oświetlone wieżowce i wieże komunikacyjne.